پایان نامه معماری با موضوع کودک -بازی – خلاقیت
معمار یک مربی است و بعد از پدر و مادر ، اولین مربی کودک . تعلیم و تربیت او از طریق اشکال ساخته شده به دستش است که محیط اطراف کودک را تشکیل می دهند.کودک امروز به دلیل رهایی از سنت های پیشین ، راحت تر از انسان بالغ می تواند خود را با تازه ها یا حتی جسارت های معماری و شهر سازی معاصر تطبیق دهد. او به راحتی می تواند طرفدار و نیز الهام دهنده اشکال تازه باشد.
بنابراین باید در درجه اول برای کودک و شاید تا حدودی به وسیله خود کودک به تدریج تعادل بین فضاهای زندگی هر فرد و فرم های معمارانه سازنده فضا را برقرار کرد. برای دستیابی به این هدف، معمار باید از سویی خواسته ها، نیاز ها و مشکلات کودک را شناخته و درک کرده تا روش های برطرف کردن آن ها را بیابد و از سویی دیگر باید به محیط و فضایی که کودک امروز در آن به سر می برد آشنا باشد و آن را به خوبی درک کند. برای تحقق این امر، معماران باید بر سرعت خود بیافزایند تا بتوانند به پای متخصصین تعلیم و تربیت، جامعه شناسان، پزشکان و روانشناسان که کم و بیش دنیای کودکی را به طور کامل شناخته اند، برسند. پیشرفت و شناخت از خود، هم ارز و مکمل ادراک فضا ست. به واسطه یک یادگیری طولانی که تمام دوران کودکی را در بر می گیرد، یاد می گیریم که بر فضا تسلط پیدا کنیم همان طور که یاد گرفته بودیم به وجود خود تسلط داشته باشیم.
نحوه به وقوع پیوستن این یادگیری بر پایه تعادل درونی ما استوار است. به همین دلیل اولین تجربیات کودک در این رابطه بسیار مهم هستند. تعلیم و تربیت موفق و صحیح باید بدون ایجاد برخوردهای جدی، او را در پیدا کردن موقعیتش در فضا یاری دهد تا بتواند مرکزیت خود را در آن بیابد. منظور از این فضا یک محدوده سرد هندسی نیست بلکه هدف فضایی فعال و تاثیر گذار است. این فضا در عین حال هم دارای امنیت است و هم آزادی. فضایی که ما را در بر گرفته است در شکل گیری شخصیت ما شرکت می کند و خلوت ما را محافظت می نماید.
این فضا برحسب هر شخصی یا دوران مختلف زندگی، بزرگ و کوچک می شود. فرد می تواند به راحتی در این فضا که به نسبت اعمال او کوچک و بزرگ می شود خود را بیابد. پس فضا یک محیط عادی نیست. بلکه یک واقعیت روانشناختی زنده و پویا است، این فضا نباید خود را بر ما تحمیل کند بلکه باید متناسب با شخصیت ما شکل گیرد. محیطی که برای کودکان طراحی می کنیم ، می بایست شامل فضاهای زیر باشد :
- فضاهای طبیعی: مانند درخت و آب و موجودات زنده که اساسی ترین و مهم ترین فضا را برای کودکان تشکیل می دهد .
- فضاهای باز: فضا های گسترده ای که بچه ها بتوانند به اندازه دلخواه در آن بدوند و انرژی های درونیشان را تخلیه کنند.
- فضا های راه ها: راه ها و جاده ها قبل از حضور ماشین ، زمین اصلی بازی بچه ها بوده است . راه هایی هستند که بچه ها در آن همدیگر را ملاقات می کنند و شبکه ای است که فضاهای متنوع را به هم وصل می کند .
- فضاهایی برای ماجرا جویی: فضا هایی هستند پر از پیچیدگی ،که قوه تجسم و تخیلی کودکان به واسطه بودن در این فضا ها تقویت می شود .
- فضاهای مخفی: استقلال کودکان از طریق این فضا های مخفی رشد می یابد .
- ساختارهای بازی: فضاهایی هستند که با ساختار بازی در مکان هایی که بازی اهمیت می یابد تشکیل می شود. این قبیل فضاها به عنوان زمین های بازی شناخته شده است.
